Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.
Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.
Cando de lonxe vos oio,
penso que por min chamades
e das entrañas me doio.
Dóiome de dór ferida,
que antes tiña vida enteira
e hoxe teño media vida.
Só media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.
Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.
Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
De pena me consumiron.
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.
O día 24 de febreiro conmemórase o día de Rosalía de Castro.
Nada en Santiago de Compostela e residente en Padrón foi a primeira muller en defender a súa lingua materna, a lingua galega. Por aquela entonces, Galicia vivía unha época onde falar galego era penado. Ela, que nunca renegou do seu, decidiu escribir na lingua que amaba, a pesar do que eso supoña.
Foi así, como o 17 de maio de 1863 publica a súa primeira obra, "Cantares gallegos" , obra onde se desenvolven diversos temas que reflexan a sociedade rural onde ela e vivía.
Se inda non coñeces ningún poema dela, a que esperas? A súa memoria, precisa manterse viva.